Terug in Nederland!

Gewapend met dikke winterjassen en wollige sjaals banen we ons alweer bijna twee weken in het Nederlandse leventje. We zijn blij iedereen weer te zien en alle verhalen te kunnen vertellen, maar wat verlangen we zo nu en dan nog terug naar de heerlijke dagen op het eiland Sal. Het is tijd om ons ritme in Nederland weer op te pakken, maar dat vroege opstaan en die steeds voller wordende agenda zijn stiekem nog best een beetje wennen! Graag blikken we dan ook met z’n zessen terug op de afgelopen vier maanden. De middagen op het strand, de avonden op het terras van Buddy en de eindeloze spelletjes marathons… Het zijn vaak juist de kleine dingen. Het feit dat we van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat vijf vrienden om ons heen hadden, het strand in onze achter tuin lag en we onze tijd volledig zelf in konden delen… Dat zijn niet de mooiste foto’s om te laten zien of de spannendste verhalen om te vertellen, maar het zijn wel precies de dingen die ons avontuur zo te gek maakten. Hoewel we veel herinneringen natuurlijk samen delen, heeft iedereen vast iets anders wat hem/haar het meeste bij is gebleven. In deze blog lees je daarom van iedereen een stukje.

EVA
Wat hebben we een geweldige tijd gehad in Kaapverdië. Ik heb ontzettend genoten van mijn lieve groep, ons mooie appartement, de gastvrije en gezellige mensen, de prachtige stranden, het mooie eiland Santo Antão, de lieve kinderen van Nos Kaza, onze volleybal-skills en de leuke uitgaansgelegenheden. 

De zonsondergangen op het strand van Santa Maria waren de mooiste die ik ooit heb gezien. De lichtstralen die door de wolken heen de lucht in schijnen, de rood-oranje gloed boven de horizon, de ontelbare bootjes die hun kleuren nog mooier vertonen door de laag liggende zon en de donkerblauwe lucht aan de overzijde van de zonsondergang. De zonsondergang bracht een lucht die er elke 5 minuten weer anders, en zelfs mooier, uitzag. 

Op kaapverdië heb ik kennis gemaakt met het levensmotto ‘Carpe diem’. Veel mensen op Sal leven van dag tot dag. Ze laten het leven hun overkomen. Ze genieten van elk moment die ze hebben en maken hier het beste van. Ik heb altijd het gezegde ‘pluk de dag’ gekend, maar nooit echt zelf gevoeld. Tot op de dag van 5 november. De dag dat wij een reusachtige taart gingen brengen naar de sloppenwijken van Sal, voor de 100ste verjaardag van een vrouw die daar leefde. De mensen vierden feest. Tussen de bouwvallen en het afval hadden de lokale mensen een kring gevormd. Ze maakten muziek in de puurste vorm: percussie en zang. In prachtige jurken dansten de vrouwen met passie, alsof hun leven er vanaf hing. Ik keek de cirkel rond en zag de mensen met een glimlach op hun gezicht. Ik betrapte mijzelf ook op deze glimlach, gecombineerd met een brok ik mijn keel. De mensen stonden toe dat wij westerlingen mochten meekijken in hun privéleven, hun geluksmoment. Een beeld wat geen enkele toerist te zien krijgt. Op dit moment dacht ik aan niks anders dan wat ik voor mij zag: geluk. Prachtige mensen die optimaal genieten van een nieuwe dag die ze mogen beleven. Ondanks de armoede en slechte omstandigheden waarin zij leven, waren ze op dat moment gelukkig met elkaar. Muziek en dans brengt de mens bij elkaar en maakt gelukkig. 

Onze reis naar Kaapverdië is een van de mooiste dingen die ik tot nu toe heb beleefd. Ik heb er prachtige herinneringen, nieuwe ervaringen en kennis én vrienden voor het leven aan over gehouden. Kaapverdië, hopelijk tot ooit! 

LAURA
Om de laatste blog af te sluiten hebben we dus besloten allemaal een stukje te schrijven, hierin kan je natuurlijk je mooiste/leukste/beste herinnering vertellen, maar wat nou als ik niet kan kiezen..? De afgelopen maanden heb ik zoveel mooie momenten meegemaakt; alleen, samen met mijn lieve groep en met mijn vriend en familie die langs gekomen zijn. Zo zijn er zo veel verschillende momenten, zoals dat we eindelijk bovenaan de berg in Santo Antão aankwamen en dat gevoel wat toen door me heen raasde... dat is onbeschrijfelijk!  Zo staat het galopperen in rengalop over de stranden van Sal, (en dat ongeveer 1 keer in de week, elke week!) ook wel erg hoog in mijn lijstje. Daarnaast hebben jullie ook al gelezen over Moob, de oh zo 'mooie' hond die altijd op de hoek van de bank ligt en die door al mijn aandacht mij op een gegeven ging herkennen;  daar kon ik natuurlijk nooit meer langs lopen zonder hem uitgebreid te aaien. Na heel veel pogingen om hem eindelijk is van zijn eigen plekje af te krijgen en mee te lopen is dit nooit gelukt, op 1 avond na..! Op 31 december half 12 liepen we richting de pier om op het strand om 12 uur de champagne te poppen, en op weg daarheen natuurlijk even een uitgebreide knuffel aan Moob en ja hoor.... Moob liep mee! Iedereen stond versteld en hij is de hele avond achter me aangelopen om vervolgens bij ons te zijn om 12 uur op het strand, dit maakte mijn oud & nieuw natuurlijk helemaal goed! Hier bleven we nog lang over napraten. De afgelopen maanden heb ik een supertijd gehad, het project is heel goed gegaan met mooie resultaten, ik heb onwijs leuke mensen leren kennen, veel leuke dingen gedaan, mooie dingen gezien en natuurlijk ook; ik heb vrienden voor altijd gekregen.

Lieve groetjes, Laura

CAS
Het was toch een fantastisch avontuur. Met 5 dames naar het tropische Kaapverdië toe. Ik heb de tijd van mijn leven gehad daar, dit kwam natuurlijk ook door de goede sfeer in de groep en de verschillende karakters. We hebben zoveel mooie dingen meegemaakt waar je eigenlijk wel een heel boek over zou kunnen schrijven. De reis naar Santo Antaô was een geweldige ervaring met schitterende hikes en uitzichten. Voor mij sprong de hike naar de waterval er het meeste uit. De route ernaartoe leek wel een loopje door de jungle en dan uiteindelijk komen bij je doel, namelijk de waterval was een moment om nooit te vergeten. Ik waande mijzelf in een andere wereld toen ik Santo Antaô betrad, het was zo groot contrast met Sal. In Sal heb ik genoten van het uitgaansleven, de bezoeken aan het strand en het spelen in de golven. In Kaapverdië zijn de mensen heel gastvrij en waren ze allemaal blij met onze komst naar het eiland toe. Voor mij was het duiken in Kaapverdië ook een droom die uitkwam. Ik wou al heel lang duiken en die mogelijkheid heb ik hier gekregen en met twee handen aangepakt. Ik heb ongelooflijk veel genoten van dit hele avontuur dat is niet in woorden samen te vatten! Het was een toptijd met de schatjes van de CaboCrew!

MERIJN
En toen was het avontuur ineens voorbij. Het is raar hoe tijd je zo voor de gek kan houden. Hoe weken zowel lang als kort kunnen voelen. Hoe we nu terugkijken op iets wat zo kortgeleden nog is geweest. Het was een onvergetelijke reis. Ik vind het bijzonder dat wij dit met z’n zessen hebben mogen doorlopen. In de tijd daar hebben we elkaar zo ontzettend goed leren kennen. Wat onverwacht was, was dat het allemaal zo goed ging met de groep. Er was geen wrijving, geen spanning maar het liep gewoon zoals het liep en dat was goed. Dat het met de groep zo goed ging heeft ervoor gezorgd dat onze periode daar zo bijzonder was. Alles wat we meemaakten deden we samen en het feit dat je zo’n bijzondere momenten kon delen maken deze momenten nog zoveel krachtiger. Ik zal jullie kort meenemen naar de momenten die voor mij het begin en het eind van deze reis hebben gekenmerkt, hoewel ik zoveel meer zou willen beschrijven zeggen (relatief) weinig woorden soms zoveel meer.

Helemaal in het begin van onze Kaapverdië reis zijn we ook vertrokken naar een ander eiland, Santa Antao. Voor mij symboliseert Santa Antao het begin van een de reis die wij als groep hebben doorgemaakt. De eerste wandeling was de wandeling die wij maakten van Ponta do Sol naar Cruzinha. Een lange wandeling met pittige stukken erin. Maar de natuur die wij daar hebben gezien was zo ongelofelijk. De gesprekken die wij onderweg hebben gehad, de stiltes die vielen maar vooral ook het plezier wat wij hebben gemaakt was ongekend. Ik denk dat die wandeling voor mij zo belangrijk is geweest omdat ik het idee heb gehad dat we elkaar daar echt hebben leren kennen. We begonnen te door te krijgen wat voor een groepsdynamiek er was en begonnen ook de waarde van het met een groep zijn in te zien. We hebben ontzettend veel waardering gevoeld dat we met zijn allen die plek hebben mogen ontdekken.

Ook de wandeling in het westen van het eiland heeft een moment wat ik mijn leven lang niet meer vergeet. Na een lange autorit door de bergen werden we afgezet op een klein weggetje waar we uitkeken op een heel stijl en (wat leek) oneindig pad omhoog. Het was warm, heel erg warm. Vol overtuiging maar ook nog met spierpijn van de vorige wandeling begonnen we aan de weg omhoog. Er was geen schaduw en de ondergrond waarop wij liepen bestond uit grond met losliggende stenen en afwisselend stukken rots. Dit maakte de klim nog moeilijker. Onderweg zijn we meerdere malen gestopt en we waren allemaal best moe. Dit was nog maar het eerste stuk van de wandeling en we vroegen ons af waar we aan waren begonnen. Met een beetje (verloskundige) coaching en begeleiding van elkaar kwam het einde in zicht. Dit was een drie meter brede opening tussen twee rotsen in. Toen we boven op die berg stonden en het adembenemende uitzicht zagen vielen we allemaal stil. Het gevoel wat we daarbovenop die berg met z’n allen hadden was onbeschrijfelijk. In contrast met de serieuze eerste klim omhoog, kwam de afdaling. De weg naar beneden was hilarisch en de adrenaline schoot regelmatig omhoog, aangezien het ontzettend stijl was en de losliggende stenen ervoor zorgen dat we soms onderuitgingen en een paar meter verder lagen. Deze wandeling heeft letterlijk en figuurlijk veel ups en downs gehad.

Helemaal aan het einde van onze Kaapverdië reis, specifiek de zondagavond voordat we gingen, hadden we een etentje bij Chez Pastis. Een klein frans restaurantje waar ik een keer gegeten moest en zou hebben. Zo geschiedde. Onder het genot van een heerlijk wijntje, een heerlijk stuk vlees (lees: het lekkerste ooit) en goed gezelschap was het een gezellige avond. Toen de rekening werd gebracht werd ook gelijk een fles limoncello van het huis op tafel gezet. Deze moest, op verzoek van de baas, LEEG! En wij moesten luidruchtiger zijn. Zo geschiedde ook dit. Uiteindelijk al dansend en schreeuwend door het hele restaurantje heen heb ik de tijd van mijn leven gehad. Deze avond kwam alles samen waar wij als groep zo goed in zijn: lekker eten, een goed gesprek, dansen, zingen, springen, plezier maken, drinken en vooral lekker samen genieten!

En nu zijn we weer terug in Nederland, heel erg wennen allemaal. Zo zonder de groep, het land en de ongedwongenheid van ons leven daar. Met dat wennen gaan we gewoon lekker door en dat genieten met de groep, dat gaan we hier ook vast genoeg doen!

AMY
Mijn mooiste ervaring... lastig op te noemen, dat zijn er zoveel!! Ik zal het proberen, want 1 ding is zeker: ik heb veel geleerd van deze reis. Zowel op professioneel gebied als over mijzelf. Ten eerste de reis naar Santo Antao. Reizen en aldaar het aangaan van uitdagingen was iets wat ik al heel graag deed, maar dit keer mocht ik het ervaren met de leukste groep huisgenoten. We hebben in deze week veel mooie dingen gezien, inzichten verkregen en geluksmomenten ervaren. Waarvan mijn mooiste moment toch wel op het hoogste punt in het Westen was. We hadden er al een aantal zware hikes op zitten en begonnen ook daar weer aan een ‘barre tocht’. Maar, al ver voor ik het verwachtte was daar: schaduw, prachtige uitzichten en intens gelukkige hikers! Wat een euforisch moment was dat…… Verder wil ik graag vertellen hoe mooi ik het vind dat ik zo fijn deel mocht uitmaken van het leven in het kleine, maar gezellige Santa Maria. De behulpzame en vriendelijke mensen met hun geweldige mentaliteit: no stress en alles op zijn Kaapverdiaans 😉. Wat ik daarvan het meest geleerd heb is los laten, weten dat ik niet overal invloed op kan uitoefenen. Ik hoop dat ik dit in Nederland door kan zetten. Dit wordt nog pittig, meteen in week 1 merk ik al dat ik heel snel in het oude leventje terecht kom.. bestaande uit school, werken en andere afspraken tussendoor. Ach, dit is nou eenmaal waar ik in ben opgegroeid en zal het vast ook snel weer kunnen oppakken. Ik ben in ieder geval heel benieuwd wat deze prachtige ervaring mij allemaal gaat opleveren…  Als ik ergens geen spijt van heb, is het dat ik deze stap heb genomen. En dan mijn huisgenoten. Ik had verwacht dat ik af en toe op een beetje gek zou worden van ze, ik was dit immers niet gewend. Máár, wat heb ik ook daar van genoten. Die heerlijk droge humor, spot en leuke verhalen.. dat mis ik nu al! Betere roomies kon ik me niet wensen.. Nu weer wennen aan het ‘oude leventje’. Bedankt voor jullie interesse!

GEKE
Wat niet veel van jullie zullen weten, is dat ik enorm getwijfeld heb alvorens ik voor de minor ‘Beyond Borders’ koos. Ik had m’n leven in Nederland immers lekker op de rit en niet bepaalde de behoefte om dat gestructureerde leventje los te laten. Zou het het geld bijvoorbeeld wel waard zijn? Zou ik niet iets in de verloskunde gaan doen, zodat ik binnen mijn vakgebied bleef? Zou ik niet eindelijk eens een keer voor de klas gaan staan, nu ik daar door middel van een minor de kans voor kreeg? Toch kriebelde er iets. Uiteindelijk heb ik dus de keuze gemaakt om de sprong in het diepe te maken. Deze minor was immers een perfect concept om een eerste verre reis te maken. Samen met anderen, met een project wat je bezighoudt en contactpersonen in het land zelf waar je op terug kan vallen indien nodig. Achteraf ben ik dolblij dat ik de keuze heb gemaakt om wél te gaan. Het was een te gek avontuur, waarin ik vooral geleerd heb om de controle los te laten en alles op je af te laten komen. Er is zoveel om te ontdekken!

Natuurlijk heb ik ook een lijstje met hoogtepunten. De trip naar Santo Antão en de avond bij Chez Pastis staan hoog op dat lijstje. Toch zijn het, zoals ik de blog al begon,  voor mij vooral de kleine dingen die de afgelopen vier maanden zo fantastisch hebben gemaakt. Ik heb intens genoten van de hilarische lachbuien, de filmavondjes met pizza op schoot, de ontelbare afleveringen Greys Anatomy die ik met Merijn keek, de late avonden waarop Cas en ik cabaret keken, de inside jokes van Amy en Eva, de Ed Sheeran covers van Laura…. En ga zo maar door. Op het eiland Sal hebben we daarnaast ook ontzettend veel leuke mensen leren kennen. Kaapverdianen, Engelsen, een Belg en toch ook veel Nederlanders. Mensen met wie we nog altijd contact hebben en met wie we eveneens mooie momenten hebben gedeeld!

Al die momenten, klein of groot, en al die mensen hebben de minor Beyond Borders voor mij gemaakt zoals ‘ie was. Ik zal 2017 altijd blijven herinneren als het jaar waarin ik een te gek avontuur mee maakte en waarin een ontzettend fijne vriendengroep werd gevormd. Kaapverdië, maar vooral lieve Amy, Cas, Laura, Eva en Merijn, bedankt voor alle inzichten en de onvergetelijke tijd!

Dan is het nu toch echt tijd om af te sluiten. Dit was de allerlaatste blog. Bedankt voor het volgen van onze avonturen en het schrijven van alle lieve reacties. We hebben ze met veel  plezier gelezen! 

Veel liefs,

De CaboCrew.
Amy, Eva, Cas, Merijn, Laura en Geke.