Wat vliegt de tijd!

Bijna drie weken geleden schreven we de laatste blog… Oeps! Hoe cliché het ook is, de weken vliegen hier voorbij. Inmiddels zijn we al over de helft van ons grote avontuur en betrappen we ons erop dat we in plaats van optellen, zo nu en dan al aan het aftellen zijn. Gelukkig hebben we nog een flink aantal weken, maar we willen er nog niet aan denken hoe het is om weer terug te zijn in het koude kikkerlandje. We hoorden dat het zelfs al gesneeuwd had bij jullie! Wij hebben hier afgelopen vrijdag voor het eerst regen meegemaakt op het eiland. Hoewel je het ’s ochtends nog geen miezer kon noemen, vielen er aan het einde van de dag toch wel wat dikkere druppels uit de bewolkte hemel. Die avond zaten we alsnog gewoon op het terras hoor, dus stel je er niet te veel bij voor ;). Toch was het leuk om de regen hier eens te voelen. Dat kunnen we weer van ons lijstje afstrepen!

In de vorige blog beloofden we jullie onze ervaring in Santa Cruz nog te vertellen, waar we een (bijna) 100-jarige vrouw verrasten met een enorme verjaardagstaart. Toen we zo’n 1,5 week op het eiland waren, boekten we een eilandtour waarmee we meer van het eiland zouden zien. Tijdens die eilandtour ontmoetten we in Santa Cruz, een sloppenwijk aan de rand van Espargos (de hoofdstad van het eiland), een 99-jarige vrouw. Zij vertelde ons via via (het verhaal werd twee keer vertaald), dat ze over precies vier weken 100 jaar zou worden. Dat konden we natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan! Bij Sal Beach Club, een Engels café, lieten we een taart maken. Het liefst zouden we die taart daar natuurlijk met zoveel mogelijk mensen delen, dus werd de taart uiteindelijk behoorlijk groot. Via Seashell, de jongen met wie we al die tijd contact hadden gehad, liepen we op zondag 5 november Santa Cruz binnen, op zoek naar de jarige vrouw. Zij zat op haar krukje, op precies dezelfde plek als toen we haar ontmoetten. Niet veel later stonden we in een kleine kamer, zongen we Creoolse verjaardag liedjes en blies zij de kaarsjes uit op de taart.

Inmiddels was ons stiekem vertelt dat haar verjaardag niet helemaal op die dag zou vallen, maar pas in februari… Oeps! Ach, de bedoelingen waren goed, de vrouw kon het zeker waarderen en zo’n bijzondere verjaardag kun je niet vaak genoeg vieren toch? Omdat het eiland Sal overwegend Christelijk is, zijn op zondag alle winkels dicht en lopen mensen vaak in hun mooiste zondagskleren. Zo vielen we deze betreffende zondag met onze taart midden in een soort buurtfeestje. Tussen twee muren was een groot blauw zeil gespannen, waaronder mensen een grote kring hadden gevormd. Er stond muziek op, drie mannen bespeelden een djembé en de vrouwen dansten. We werden direct uitgenodigd om te komen kijken en een zelf gebrouwen drankje te proeven. Bijzonder om te zien hoe gelukkig deze mensen lijken te zijn, ondanks het weinige materiële en financiële bezit dat ze hebben. Het was een bijzondere middag, waar we nog lang met elkaar over door hebben gepraat.

Afgelopen weken hebben we veel nieuwe mensen ontmoet op het eiland. Je merkt dat er met de week meer toeristen aan komen en Nederlanders zoeken elkaar op de één of andere manier toch altijd op. Zo leerden we Mark en Dwight kennen, een fantastisch stel uit Tilburg. Met hen hebben we een week opgetrokken en ontzettend leuke avonden beleefd. We voerden heerlijke gesprekken en dansten tot in de vroege uurtjes. Toen we op een middag een potje aan het volleyballen waren met hen, nodigden twee lokale jongens ons uit voor een huisfeestje. Hoewel sommige van ons eerst een beetje terughoudend waren, werd het een hele leuke avond. Achteraf bleek dat het feestje werd gegeven voor Liam, een Belgische jongen, die die dag jarig was, maar nog amper mensen kende op het eiland. En zo stonden we op een avond met negen Nederlanders, een Belg en drie Kaapverdische jongens heerlijke vis te eten, die zij voor ons hadden klaargemaakt. Zo makkelijk gaat het opdoen van nieuwe contacten dus ;). Ook wij hadden die avond een nieuwe jongen meegenomen, namelijk Sam. Sam is een vriend van Eva uit Hilversum die samen met zijn ouders een weekje op vakantie was hier. Het klikte direct goed met hem in de groep en zo beleefden we ook met hem een hele gezellige week.

Twee dagen na het genoemde huisfeestje was het helaas de laatste avond van Mark en Dwight. Gelukkig hebben we deze avond goed gevierd met een barbecue bij dezelfde lokale jongens, William en Edgar. Als wij wat geld in zouden leggen en drinken mee zouden nemen, zouden zij voor de rest zorgen. En geloof mij maar, een barbecue laat je maar al te graag aan hen over. We dronken rode wijn met cola, wat verrassend lekker smaakte (!), en aten vis die die ochtend nog gevangen was. Zelfs Amy en Laura durfden het aan om een stukje te proeven! We genoten van het heerlijke eten, de gezellige mensen en er werd zelfs nog een duik genomen in het zwembad. Wist je dat je daar helemaal geen zwemkleren voor nodig hebt? De kleren die je voor die avond in gedachten had werken ook prima als zwemkleding J Die avond speelden we 30-seconds met de nieuwe kaartjes die Casper, het vriendje van Geke, mee had genomen. Dat soort spelletjes zorgen bij ons regelmatig voor hilarische momenten.

Wist je bijvoorbeeld dat…

…het Pieter Baan centrum ook zeehonden opvangt?
…dat een courget een nieuw kledingstuk is?
…Laura niet weet wat een tissOEtje is?
…tabasco een sigarettenmerk is?

Vrijdag ‘’ochtend’’ hadden we een lunch afspraak staan met Ibrahima, een Senegalese jongen waar Amy en Eva al eerder een armbandje mee maakten en met wie ze zijn gaan skaten. We zouden met hem gaan eten bij een Senegalees restaurant van een vriend van hem. Omdat hij zelf het woord restaurant had gebruikt, waren we op z’n minst verbaasd toen we na een korte wandeling in een woonkamer stonden. Er stonden verschillende plastic tafeltjes en stoelen en de tv tegen de muur zond het nieuws uit. Langs één van de vier muren was een keukenblok gebouwd, waar een vrouw uit een enorme pan verschillende borden aan het opscheppen was. We kregen een bord Thieboudienne, oftewel pittige rijst, met vis en verschillende soorten groenten waar we nog nooit eerder van gehoord hadden, laat staan geproefd. We wilden niet onbeleefd zijn, maar onze buikjes die pas een uurtje wakker waren kregen al het eten wat op de bomvolle borden lag niet helemaal verteerd.

Eind november en begin december staan hier in het teken van het ontvangen van bezoek en helaas ook het uitzwaaien van hen. Inmiddels is Casper hier geweest en op dit moment slaapt Kevin, het vriendje van Laura, bij ons in het appartement. Ook vieren Arnoud en Margreet, de ouders van Amy, en haar vriendje Gideon hier een weekje vakantie. Het is leuk om aan je geliefden te laten zien waar je beland bent, daadwerkelijk te laten zien hoe zeer je het hier naar je zin hebt en natuurlijk is het ook gewoon fijn om ze weer even te omhelzen. Hoewel die 15 weken soms heel kort lijken, hebben we allemaal wel van die dagen waarop we thuis iets meer missen.

Omdat Casper van donderdag tot donderdag bij ons was en Gideon en Kevin van dinsdag tot dinsdag, hadden we op de woensdag precies één volle dag met z’n negenen. We besloten die dag goed te besteden en huurden vijf quads waarmee we vervolgens het hele eiland over crosten. Natuurlijk hadden wij alle bezienswaardigheden al (meerdere keren) gezien, maar dat gaf niets. Na het bezoeken van deze toeristische hotspots vonden we vlak bij ons huis een soort duin gebied, waar we het gas even goed opentrokken. Vooral Cas, Kevin en Gi vonden weer even het kleine jochie in zichzelf terug. Aan het einde van de dag keken we vies, zout en vooral zanderig terug op een hele geslaagde dag! 

In deze blog een speciaal stukje voor Laura. Deze lieve meid zorgt er namelijk regelmatig voor dat we niet meer bijkomen van het lachen. Zo heeft ze een nieuwe vriend gemaakt op het eiland: Moob. Moob heeft zijn naam te danken aan het ziektebeeld wat direct bij hem gediagnosticeerd werd toen we hem voor het eerst zagen: Morbide Obesitas. Moob is namelijk het kleine, dikke, zwarte hondje wat altijd op de hoek bij de BCA bank ligt. Hoewel de manier waarop hij zich verplaatst geen lopen genoemd mag worden, is het beestje altijd enorm enthousiast als Laura haar liefkozende hoge stemmetje op zet. Inmiddels worden de overgebleven frietjes in een restaurant van onze borden gepikt, om vervolgens aan Moob te geven. Want je denkt toch niet dat het beestje genoegen neemt met normaal brood? Als buurman van een klein hamburgertentje is Moob natuurlijk beter eten gewend ;). Naast Moob hebben we hier al meer huisdieren rondlopen op het eiland. Zo hebben we verschillende honden: Appel, Dover en zijn vrienden Dover 2, 3, 4, 5, 6 en 7. De gekko van het bovenste appartement luistert naar de naam ‘Janjedo Alfraab’ en op 6 december zal er een schildpad geboren worden, genaamd ‘Ferdinand Elton’. Prachtige namen toch? Wij hebben er in ieder geval veel lol om! J

Zo, nu zijn jullie weer even bijgepraat over onze avonturen hier. Tussen al het genieten door hebben we ook flinke stappen gemaakt voor het project en zijn we al bijna klaar met het verzamelen van data en het analyseren daarvan. We krijgen daarbij veel hulp van lokale mensen, maar daarover later meer! Inmiddels is het alweer bijna december. Een maand van gezelligheid en oer-Hollandse tradities waar we natuurlijk graag aan vast houden. De eerste pepernoten zijn al opgepeuzeld en iedereen is druk in de weer met cadeautjes en een gedicht voor degene van zijn/haar lootje. Na twee maanden zo intensief samen leven zijn er natuurlijk genoeg leuke, lieve en grappige dingen om op te schrijven!

Namens de CaboCrew alvast een hele fijne, gezellige december maand gewenst en tot de volgende blog!