Sport, spel en het eerste bezoek!

Het is vandaag precies zes weken geleden dat we begonnen aan ons grote avontuur. Wat vliegt de tijd! Gelukkig besteden we de dagen goed en genieten we nog altijd volop van alle ervaringen, de relaxte sfeer van het land en de gezelligheid in de groep. Het project krijgt inmiddels iets meer vorm en deze week ontvingen we ons eerste bezoek. Samengevat: tijd voor een nieuwe blog! Een behoorlijk lange blog, maar we hebben uit betrouwbare bronnen vernomen dat de thuisblijvers dat helemaal niet erg vinden. Of hebben we het mis?

Voor het project hadden we vlak voor de trip naar Santo Antão nog verschillende afspraken. Eén van die afspraken was in Espargos, met het ministerie van educatie. Voordat we onderzoek mogen doen op de school hebben we namelijk officieel toestemming nodig van dit ministerie. Helaas blijkt het verkrijgen van die toestemming een lastiger karwei dan verwacht. Om een lang verhaal kort te maken: we wachten nog altijd op die toestemming en hebben besloten ons daarom vooral op de andere organisaties te richten die raakvlakken hebben met de doelgroepen van ons onderzoek. Eén van die andere organisaties is Nos Kaza, waar we jullie eerder over vertelden. Op deze opvang komen we regelmatig om een praatje te maken, iets voor het onderzoek te doen, of gewoon met de kinderen te spelen.

Zo had Aldir ons uitgenodigd om op een donderdag eens mee te komen voetballen met de kinderen. Daar gingen we natuurlijk graag op in! Dus zo stonden we op een donderdagochtend na een warming-up met alle kids klaar op een stenenveldje om een balletje te trappen. De kinderen waren enorm fanatiek en er werd hard gejuicht bij ieder doelpunt. Geke gooit nog altijd liever een bal door een mandje, maar het was hilarisch dat haar team uiteindelijk in de finale won van dat van Cas, die natuurlijk heeeeul goed tegen z’n verlies kan…;) . Tussen de potjes door waren de meisjes aan het springtouwen en speelde Merijn tikkertje met een paar jongens. Bijzonder hoe snel we door de kids worden opgenomen in de groep! Op dinsdag kon Eva haar skills laten zien tijdens de dansworkshop. Samen met de kinderen leerden we met z’n zessen een klein stukje dans aan, waarbij we vooral erg hard gelachen hebben. Eva en Laura verdiepen zich er sindsdien in om bij een lokale dansschool wat lessen hiphop en/of kizomba te volgen. Wie weet vormen we tegen januari wel onze eigen #CABO[DANCE]CREW! Al moeten sommigen van ons dan nog wat meer oefenen dan anderen… Die crew heeft in ieder geval al wel haar eigen shirt! Op de zwarte shirts staat voorop de Kaapverdische vlag en pronken achterop de letters #CABOCREW en de veel gedane uitspraak ‘Mooi man.’. Zo hebben we een leuke, tastbare herinnering aan de te gekke periode die we hier samen doormaken.

Naast de gezellige sport en spel momenten is Nos Kaza ook een goede locatie om data te verzamelen voor ons onderzoek. Merijns idee over de tekeningen pakte goed uit en om nog verdere informatie te verzamelen besloten we om het Amerikaanse concept ‘Over de streep’ te gebruiken om het eens te hebben over wat lastigere onderwerpen. Zo hadden we het over verantwoordelijkheden thuis, pesten op school en drugs- en alcohol gebruik. De uitkomsten gebruiken we vervolgens om in kaart te brengen wat redenen kunnen zijn om niet naar school te gaan. Aldir vertaalde de vragen voor de kinderen, die erg goed mee deden. Het was erg interessant om deze activiteit met de oudere kinderen (van 10 tot 14) uit te voeren!

Vlak voor de trip naar Santo Antao hadden Cas, Laura en Geke een meeting met Vera Duarte. Zij heeft een organisatie opgezet die kinderen, pubers en volwassenen Engelse lessen aanbied. In de eerste meeting kwam echter al snel naar voren dat haar organisatie veel meer doet dan het bijspijkeren van Engels. Vera vertelde ons dat zij vroeger op school vooral persoonlijke aandacht heeft gemist en dat ze door middel van haar lessen deze aandacht wel aan haar leerlingen wil schenken. Naast het leren van Engels is er in haar lessen dus ook veel ruimte voor het beter leren kennen van elkaar, het opbouwen van vriendschappen en het bespreken van individuele en maatschappelijke problemen. Zelf heeft Vera de kans gekregen om in Portugal te studeren en hoewel ze verschillende aanbiedingen heeft gekregen om daar te werken, gaf ze aan teruggekomen te zijn naar Kaapverdië om haar land te helpen om zich verder te ontwikkelen. Mooi om te zien dat iemand zich dat zo aan kan trekken! Kaapverdië heeft naar ons idee veel te danken aan mensen zoals Vera. Zij was overigens erg enthousiast over ons project en wilde ons dan ook graag helpen.

Op 15 november hebben we afgesproken eens een les met haar mee te kijken en omdat ze aangaf dat ze vaak door middel van verschillende spellen moeilijke onderwerpen bespreekbaar maakt, denken we dat het concept van ‘Over de streep’ ook in deze setting goed van pas kan komen om data te verzamelen voor ons onderzoek. Omdat de kinderen/pubers in haar lessen Engels leren, hopen we dat de communicatie met hen iets gemakkelijker verloopt. Wanneer de taalbarrière ons toch erg in de weg zit, krijgen we vaak hulp uit onverwachte hoeken. Zo heeft Vera ons geholpen om het projectplan voor het ministerie van educatie (wat we in perfect Portugees aan moesten leveren…) te vertalen en heeft de vriend van een Nederlandse student die hier vorig jaar zat ons in ruil voor een lunch geholpen met het vertalen en interpreteren van de tekeningen van de kinderen van Nos Kaza. Heel fijn al die behulpzaamheid!

Met het project zijn we nu dus nog vooral bezig met het verzamelen van voldoende data. We lezen veel in de literatuur en horen veel van de mensen om ons heen, maar willen die gevonden gegevens wel graag bevestigd horen door de kinderen. Wanneer we deze data voor begin december allemaal geanalyseerd hebben, zullen we ons gaan richten op verschillende oplossingsrichtingen en het ontwerpen van ons uiteindelijke prototype. Naar mate het onderzoek steeds meer vorm krijgt, krijgen we ook steeds meer hou vast en ideeën hoe we verder kunnen werken. De formele en informele momenten lopen nog altijd dwars door elkaar heen, dus komt het regelmatig voor dat we met een drankje op het terras zitten of in onze bikini op het strand liggen en iemand ineens een goed idee heeft voor het project. Heerlijk dat dat zo kan!

Het is ook heerlijk om te merken hoe we in de afgelopen zes weken ons eigen leventje hebben opgebouwd hier in Santa Maria, op dat eiland in de Atlantische oceaan. Iedere ochtend rond half 8 vind de hond van de onderburen dat het voor iedereen tijd is om op te staan. Het is echter wel bijzonder dat vooral de mensen van het bovenste appartement hier wakker van worden, terwijl zij van het onderste appartement hier heerlijk doorheen slapen. Na die persoonlijke wekker ontbijten we iedere ochtend gezellig samen, nemen we een duik in het zwembad of de zee en er wordt geen dag afgesloten zonder dat er minstens één spelletje is gespeeld. Toch ontdekken of ondernemen we ook nog altijd nieuwe dingen. Zo hebben Cas en Eva ervaren dat de kappers hier in Kaapverdië verdomd goed kunnen knippen. Cas z’n coupe werd weer lekker opgefrist en zijn baard was weer vlijmscherp afgewerkt. Eva trok de stoute schoenen aan en besloot haar lange bruine lokken een stuk korter en in laagjes te laten knippen. Best spannend natuurlijk, maar wat staat het haar goed!

Het is leuk om te ervaren hoe veel je leert van elkaar en hoeveel je van elkaar overneemt als je zo intensief met elkaar samenleeft. Zo hebben we ‘latèèèèr’ en ‘mazzel!’ van Amy overgenomen en klinkt regelmatig het ‘lekkerties!’ of ‘lekker gewerkt pik, goed resultaat!’ van Cas door één van de appartementen. Waar we eerst hard moesten lachen om de verschillen tussen de avond- en de ochtendmensen, lijken deze rollen zich zo nu en dan volledig om te draaien. De vriendinnen van Geke zullen haar niet geloven als ze vertelt dat ze hier regelmatig met Cas tot diep in de nacht zit te kletsen en filmpjes van cabaretiers zit te kijken, zonder in slaap te vallen of uitgebreid te gapen. Eva en Laura hun families zullen daarentegen verstelt staan als we vertellen dat ze vaak fris en fruitig om 9 uur aan het ontbijt zitten, of daar voor zelfs al boodschappen hebben gedaan. Ons heerlijke ochtendmens Amy sliep laatst zelfs tot half 12 uit! Andere dingen veranderen echter nooit. Zo staat Merijn nog altijd het meeste in de keuken en klinkt de heerlijke schaterlach van Laura minstens een paar keer per dag als muziek in onze oren. Ook kunnen Cas, Geke en Amy hun behoefte om regelmatig even te sporten en hun energie kwijt te kunnen niet helemaal los laten. Bovendien zullen de teamgenootjes van die eerste twee het natuurlijk niet accepteren als we met een conditie die ver onder de grond ligt terug komen in Nederland ;). Dus doen we zo nu en dan met het grootste deel van de groep krachtoefeningen bij het zwembad en lopen Cas en Geke zo’n twee keer per week een rondje hard. Best een uitdaging in die warmte, maar we kunnen elkaar tot nu toe goed motiveren!

Afgelopen donderdag was het natuurlijk weer tijd voor het strandfeest van Funana, maar daarnaast was er iets anders om naar uit te kijken… Ons eerste bezoek! Afgelopen week hebben we Loes mogen ontvangen en mee laten draaien in ons leventje hier. Helaas zit haar week vakantie er al weer bijna op, maar wat hebben we het gezellig gehad! We hebben genoten van haar gezelligheid, leuke grapjes en heerlijke Limburgse accent. Het strandfeest was Funana was natuurlijk weer een groot succes, al was de volgende ochtend dat voor sommigen wat minder… Ach, uitbrakken met een lekker eitje bij het ontbijt, 30 graden en een zwembad voor de deur is natuurlijk ook heeeel vervelend… Verder willen we jullie niet jaloers maken hoor… ;).

Zo, wat een verhaal weer. Jullie houden de ervaringen van afgelopen zondag, waarin we een 100 jarige vrouw uit Santa Cruz verrasten, nog van ons tegoed! We hopen dat jullie het nog altijd leuk vinden om zo nu en dan een update te krijgen van ons heerlijke leventje hier en de voortgang van het project. We zijn nu even bloemkool eten, latèèèèr!

Liefs,

#CABOCREW