Santo Antão

Donderdagochtend landden we na een vlucht van 45 minuten in een klein propeller vliegtuigje op het eiland São Vicente. Vanaf daar hebben we de boot gepakt naar Santo Antao, waar we in totaal 5 nachten verbleven. De reis zelf was al een hele ervaring. Op de Kaapverdische eilanden waait het al veel, laat staan op de open oceaan ertussen waar de wind vrij spel heeft. Het kleine vliegtuigje waar we in zaten kon daar niet heel veel weerstand aan bieden, maar hier zijn de piloten dat natuurlijk gewend. Na de vlucht hesen we onze backpacks weer op onze ruggen en vertrokken we met een taxibusje richting de boot. Ook de boot schommelde flink, maar gelukkig heeft niemand van de groep daar echt last van gehad. Misschien was het ook wel een te kort stukje daarvoor, want na een uur flink uitgewaaid te zijn meerden we aan in Porto Novo op Santo Antao. De Kaapverdianen vinden dit het mooiste eiland van de eilandengroep. Het kent veel hoogte verschillen en heeft daardoor een heel ander klimaat dan het droge Sal. Je ziet hier goed dat de grond erg vruchtbaar is door de vulkanische oorsprong en in tegenstelling tot Sal is het dus erg groen. Daarom wordt dit eiland ook wel ‘de tuin van Kaapverdië’ genoemd.

Voor de reis hadden we veel contact gehad met Hetty Fortes, een half Nederlands, half  Kaapverdische dame die op Santo Antao woont. Zij heeft praktisch alles voor ons geregeld, zoals overnachtingen, excursies en de transfer vanaf de boot naar het eerste pension.  Zo stond er inderdaad een chauffeur met een busje ons op te wachten bij de boot. We hadden afgesproken dat we over de oud(st)e weg van het eiland zouden rijden en dat bleek inderdaad een goede keuze. Omdat er toen we weg reden een goede vriend van de chauffeur instapte die goed Engels sprak én veel over het eiland wist, werd de rit nog leuker. Hij vertelde ons allemaal leuke weetjes over het eiland en liet ons de mooiste plekken zien. We reden door de bergen en stopten op hoge punten, waar je zo de prachtige vallei in kon kijken. Sprakeloos worden van een uitzicht, wij weten nu hoe dat voelt. We hebben het geprobeerd vast te leggen op foto's maar onze telefoontjes kunnen natuurlijk nooit de echte schoonheid weergeven van dit indrukwekkende landschap.  

Na een tijdje kwamen we aan in ons pension in Ponto do Sol. De Franssprekende eigenaresse was erg vriendelijk en de kamers zijn schoon en ruim. Zij reserveerde een tentje voor ons om te eten en een uurtje later zaten we met z'n zevenen aan tafel. Marit, de verpleegkunde student die we op Sal hadden leren kennen, is met ons meegegaan op deze trip en dat is erg gezellig! Na het eten gingen we snel ons bed in. De volgende dag zou er namelijk een lange hike op ons staan te wachten. 

Zaterdagochtend zaten we om 7.30 uur aan het ontbijt. Merijn en Cas hadden elkaar nogal dwars gezeten met de ventilator (lees: Cas zette hem aan en een half uur later zette Merijn hem uit en dat minstens drie keer), maar verder had iedereen prima geslapen. Na het lekkere ontbijt met brood, ham, kaas, cake en koffie begonnen we aan onze wandeltocht.  We liepen over bergpassen, klommen over losliggende stenen en daalden kilometers af naar beneden. Na ongeveer 2,5 uur lopen kwamen we aan bij Sonia, die op haar plekje met prachtig uitzicht over zee een lunch voor ons had gemaakt met lokale groenten, patatjes en kippenpootjes. Met goed gevulde buiken vervolgden we ons pad. Opnieuw liepen we dwars door de bergen en genoten we van de mooiste uitzichten. Het gevoel om zo midden op een berg te staan, de wind door je haren te voelen, fysiek moe te worden en om je heen te kijken en alleen een paar lokale mensen te zien is zó overweldigend. Ik zou er 1000 woorden aan kunnen wijden en nog niet volledig over kunnen brengen hoe het nu echt voelt. De grove natuur, het eiland gevormd door de kracht van de zee en de wind en de zon die op je gezicht schijnt maken alles onbeschrijfelijk. Naast de te gekke ervaringen die we hier op doen overheerst bij mij (Geke) vooral het gelukkige gevoel dat we dit met z'n zevenen mogen delen. We huppelen al zingend de bergen door, helpen elkaar waar nodig en liggen regelmatig dubbel van het lachen. Wat een gezellige groep! 

Na twee nachten in Ponto do Sol geslapen te hebben in het noordoosten van het eiland, vertrokken we op zaterdag richting Paúl, 20 minuten rijden van Ponto do Sol. Zaterdag verkenden we onze nieuwe verblijfplaats en bedachten we wat we de resterende dagen nog wilden doen. Eén ding stond in ieder geval vast: zondag om 11.30 uur Kaapverdiaanse tijd zouden de commentatoren van Radio Rijnmond door de luidspreker van de telefoon van Cas klinken. Tijd voor dé wedstrijd van het seizoen: de klassieker thuis! Cas en Geke besloten daarom om in de buurt van het pension te blijven, terwijl Amy, Marit, Laura, Eva en Merijn zich al vroeg klaar maakten voor een hike in het westen van het eiland. Het Engelse woord ‘hike’ dekt de lading zoveel meer dan het Nederlandse woord ‘wandeling’. Het was namelijk niet alleen wandelen, maar ook stijl afdalen, klimmen en klauteren.

Om van het oosten naar het westen van Santo Antao te komen moest eerst een hobbelige rit met een busje worden afgelegd van anderhalf uur. Tijdens deze rit zagen we het landschap langzaam veranderen van groene bergen en valleien naar kale vlakten en robuuste rotsen. De chauffeur zette ons af onderaan een stijl oplopend pad met veel losliggende stenen. In het westen, tussen alle bergen en rotsen, stond weinig wind en was weinig schaduw. De brandende zon en het alsmaar stijgende pad zorgde voor oververhitting, wat resulteerde in rood aangelopen hoofden. Het feit dat midden op de paden grote planten groeiden gaf al aan hoe vaak deze hike werd uitgevoerd. Toen we eindelijk het toppunt hadden bereikt voelden we een moment van triomf en glorie, we waren er! De steile afdaling volgde, tussen bijzonder gevormde rotsen door en langs een prachtig uitzicht. Ook konden we onze EHBO skills toepassen toen een lokale jongen was gevallen op de rotsen.

Over de wedstrijd van zondag willen we het niet meer hebben, maar de tocht die Cas en Geke daarna aflegden maakte een hele hoop goed. Na een fles wijn en een fles water ingeslagen te hebben, begonnen we in een dorpje verderop een wandeling die ons uiteindelijk bij een waterval zou moeten brengen. Na zo’n tien minuten lopen, sloot er een lokale jongen bij ons aan die met handen en voeten probeerde te vertellen dat hij graag met ons naar boven liep. Hoewel de communicatie eerst moeizaam verliep, bleek later dat de spaarzame woordjes die nog in ons hoofd zaten van de Frans lessen op de middelbare school goed van pas kwamen. Samen met de lokale jongen klommen we over stenen heen, tussen bomen door en liepen we veel verder dan we zelf gedaan zouden. Van een duidelijk pad was na een aantal honderd meter namelijk al geen sprake meer. Na ongeveer 2 uur kwamen we uit bij de beloofde waterval, die we al een tijdje hadden zien liggen in de verte. Wát een ervaring! De natuur op z’n mooist. We proosten, plonsden en genoten van het bizar mooie uitzicht.

’s Avonds was er tijdens het eten van pizza tijd om alle avonturen met elkaar te delen. De volgende dag zouden we opnieuw een wandeling lopen. Dit keer van boven aan de Cova krater naar beneden. Het begint bijna saai te klinken, maar ook dit werd een adembenemend mooie wandeling. We moeten toegeven dat de kuitjes het deze laatste dag wel zwaar hadden hoor… ;) Die avond proostten we op het einde van een te gekke week en op al onze nieuwe ervaringen. De volgende dag zouden we vroeg de boot terug nemen en een aantal uur hebben om Mindelo, de hoofdstad van het eiland Sao Vicente te ontdekken. Cas scoorde voetbalschoenen op een marktkraampje, Geke een hartjeszonnebril en Laura vond haar o zo gemiste Brinta. Na een heerlijk Italiaans avondmaal stapten we in het vliegtuigje dat ons dit keer met iets minder turbulentie terug bracht naar ‘’huis’’. Langzamerhand beginnen onze knaloranje appartementen namelijk zo te voelen, als thuis.

​