''In Kaapverdië draait alles om netwerken.''

Toen we in mei besloten dat we naar Kaapverdië zouden gaan was het onderzoek wat we zouden gaan doen nog een beetje vaag. Schoolverlaters, dat zou het onderwerp worden, maar verder…? Inmiddels hebben we de eerste afspraken gehad en krijgt de onderzoeksvraag steeds meer vorm. Graag praten we jullie bij over de voortgang van ons onderzoek!

Op dinsdag 3 oktober gingen we op pad om de eerste contacten op te doen. We hadden wat namen en instellingen doorgekregen en besloten gewoon eens ergens binnen te lopen. Ten minste, dat was het idee. Hoewel Santa Maria slechts een paar straten telt, konden Amy, Merijn en Geke het gezochte ‘Nos Kaza’ niet vinden. Op dit soort momenten zijn onze Nederlandse contacten erg handig. Ons contactpersoon Else zorgde ervoor dat we de volgende ochtend om 9.00 uur een afspraak hadden met Aldir Duarte, het hoofd van Nos Kaza. Nos Kaza is een organisatie die (straat)kinderen voor en naschooltijd op vangt. Kinderen kunnen er onder andere sporten, bijlessen volgen en samen eten. Daarnaast zorgt Nos Kaza ervoor dat alle kinderen die daar opgevangen worden ook naar school gaan.  

Diezelfde middag kregen Amy, Merijn en Geke een rondleiding door de school in Santa Maria. Het is fijn om het onderzoek met zijn zessen te kunnen doen, maar we merken dat afspraken, interviews en bezoeken toch lastig zijn met een grote groep. We besloten daarom te splitsen en de taken voor nu te verdelen. Het grote witte schoolgebouw valt in tegenstelling tot het kleine Nos Kaza direct op in Santa Maria. Aldir vertelde dat deze school pas één jaar in gebruik is en medegefinancierd is door de Spaanse overheid. Alle kinderen liepen netjes in hun bordeauxrood met witte schooluniformen. Bijzonder is dat in dit schoolgebouw zowel basis- als middelbare scholieren les krijgen, wat er in resulteert dat groepen pubers en zesjarigen dwars door elkaar heen lopen. Op de school spraken we met een medewerker van het secretariaat en merkten we al snel dat het gebrek aan een Portugeessprekend iemand nog wel eens een grote uitdaging kon worden. We spraken af een mail te sturen naar het schoolhoofd, waarin we ons zouden voorstellen, het onderzoek zouden uitleggen en zouden vragen om een gesprek. Helaas heeft dit gesprek nog niet plaats gevonden, omdat we eerst een officiële verklaring moeten hebben van het ministerie van educatie. Morgen hebben we een afspraak met de afgevaardigde van het ministerie, dus we hopen dat we het gesprek daarna snel kunnen regelen.

Naast de bezoeken en afspraken die we zo nu en dan hebben, proberen we zelf zo veel mogelijk literatuur onderzoek te doen. We merken echter dat er weinig informatie beschikbaar is over het eiland Sal en dat de informatie die er is elkaar vaak tegenspreekt. Nu is onze grote groep juist een voordeel, omdat we de taken goed kunnen verdelen en iedereen zich kan focussen op zijn/haar eigen stuk. In Kaapverdië draait alles om netwerken, mensen leren kennen en via die mensen weer nieuwe contacten op doen. Ook lopen de formele en informele sfeer hier dwars door elkaar heen, waardoor we op het strand en tijdens het uitgaan de meeste mensen leren kennen.  Vervelend nou zeg… haha ;) Dus voetballen we op het strand met lokale mensen, doen zij een poging om ons te leren dansen en hebben Eva en Amy leren skaten van een lokale professionele skater.

Afgelopen week hadden we ons eerste contact moment met onze begeleider uit Nederland, Gerda Brondijk. Het was een positief gesprek, waar voornamelijk uit naar voren kwam dat we de vraag van de gemeente om moeten vormen naar een onderzoeksvraag waar wij enthousiast van worden. Niets moet alles mag, als we maar via de vijf stappen van Design Thinking uit komen op een te gek prototype, waar ze op Sal mee verder kunnen. Om er voor te zorgen dat de gemeente en de school ook na ons vertrek voort kunnen borduren op de door ons gevonden resultaten, hebben we ervoor gekozen om het onderzoek in het Engels te schrijven. Dat Engels gaat ons wel lukken, maar vooral voor de verloskunde studenten onder ons is het nog best een uitdaging om de erin gestampte onderzoeksvaardigheden deels los te laten en door middel het zogenoemde ‘Design Thinking’ dit onderzoek vanuit een ander perspectief te benaderen.

Uit het gesprek met de gemeente werd duidelijk dat zij van ons verwachten dat we de verschillende motivaties om van school te gaan in kaart brengen. Als we deze vraag positief ombuigen komen we uit op vragen als ‘’Hoe kunnen we de motivaties van kinderen om naar te school gaan vergroten, zodat het aantal schoolverlaters afneemt?’’ Hiervoor zullen we met verschillende organisaties moeten praten, literatuur onderzoek moeten doen en  voornamelijk in contact zien te komen met schoolgaande kinderen en mensen die hun school niet hebben afgemaakt. Een leuke en interessante uitdaging!

Vandaag hadden we een tweede afspraak staan met Aldir, waarin Eva, Cas en Laura zich voorstelden. Daarnaast is er gesproken over hoe we, ondanks de taalbarrière, de kinderen zouden kunnen interviewen. Het creatieve brein in ons midden, Merijn, bedacht iets geniaals. We kunnen door middel van kleine, simpele Portugese vragen in kaart brengen wat kinderen leuk vinden aan school en wat ze minder leuk vinden. Ook kunnen we er op deze manier achter komen of kinderen school belangrijk vinden en zo ja, wat ze er dan belangrijk aan vinden. Omdat de taalbarrière ons zal belemmeren om in woorden met elkaar te communiceren, zullen we dit doen aan de hand van tekeningen en steekwoorden. Toen we dit vandaag voorlegden aan Aldir was hij direct enthousiast. Aanstaande woensdag zullen Amy, Merijn en Eva dit dan ook direct gaan toepassen op de kinderen. Cas, Laura en Geke zullen dinsdag na de afspraak bij het Ministerie van Educatie langsgaan bij een jongeren centrum en de avondschool in Espargos, waar zij die hun school nooit afmaakten na werktijd cursussen en deeltijdopleidingen kunnen volgen.

Tussen al het genieten door krijgt het onderzoek dus steeds meer vorm en zijn we druk bezig met te netwerken. We ervaren wat voor voordelen het heeft om met zijn zessen samen te werken en verdelen de verschillende taken wanneer we de grote groep als een belemmering ervaren. Ondanks dat de educatie een vakgebied is waarin we allemaal niet thuis zijn, weet het onze interesse te wekken en zijn we er van overtuigd dat er uiteindelijk een te gek ‘prototype’ klaar ligt voor de gemeente om op voort te borduren.

Tot de volgende blog!