Historia do dia

Goedemorgen vanuit een nog altijd heerlijk Santa Maria! Afgelopen week hebben we het eiland verkent, kennis gemaakt met verschillende Kaapverdianen en zijn we dan echt begonnen aan ons project. In deze blog een update over onze ervaringen op het eiland tot nu toe. In de volgende blog zullen we jullie meer vertellen over het onderzoek en alles wat we daar al voor gedaan hebben. We werken iedere dag wel eventjes aan het project, de ene dag wat langer dan de andere en eens in de zoveel dagen lassen we een ‘project dag’ in.

Dinsdagavond werden we om 22.00 uur opgehaald door Judith, een Nederlandse vrouw die werkt bij de schildpadden organisatie op het eiland. Door de goede stroming en het fijne zand zijn de Kaapverdiaanse eilanden perfect voor schildpadden om hun eieren te leggen. Het seizoen van het leggen van de eieren loopt van juni tot eind september/begin oktober. We waren er dus bewust van dat we de tour aan het einde van het seizoen deden, maar hadden toch de goede hoop een schildpad te zien. Judith vertelde ons dat schildpadden hun eieren zo’n 40 cm onder het zand ingraven en dat het na het leggen van de eieren nog ongeveer 60 dagen duurt voordat ze uitkomen. Een nest bevat zo’n 80 tot 90 eieren, maar die komen helaas niet allemaal uit. Daarnaast worden jonge schildpadden aan nog veel meer bedreigingen blootgesteld, zoals krabbetjes, grotere zeedieren en lichtverwarring. We luisterden allemaal vol verbazing toen Judith vertelde dat maar één op de duizend schildpadden volwassen wordt, dat wil zeggen de leeftijd van 25 jaar behaald. De grootste bedreiging van grotere schildpadden is toch voornamelijk de mens. Omdat schildpadden reptielen zijn moeten ze iedere 20 minuten boven water komen om adem te halen. Wanneer ze vast zitten in een visnet kunnen ze daardoor gemakkelijk verdrinken. Helaas hebben we die avond geen grote schildpad meer gezien. Wel zagen we een kleine babyschildpad, die door de zogenoemde ‘rangers’ gespot was en veilig naar de zee werd gebracht. We vonden het jammer dat we geen grote schildpad meer gezien hebben, maar je kunt de natuur natuurlijk niet dwingen.

Voordat zondag onze volgende tour op het programma stond deden we (hoe anders) lekker rustig aan, swingden we op het strandfeest van Funana en werkten we zaterdag de hele dag aan het project. Intussen ontpopte insectenliefhebber Eva zich tot steekvlieg-killer en staat ook zij bovenaan de spelletjes ranglijst. We ontdekten de ‘Prato de Dia’, oftewel de daghap, meestal bestaande uit aardappel, rijst en vlees/vis. Omdat de boodschappen hier door de import redelijk duur zijn en de daghap maar 350 escudo (iets minder dan €3,50) per persoon kost, eten we vaak buiten de deur. Doen we dat niet, dan staan Merijn en Amy het vaakst in de keuken om pasta te maken of een eitje te bakken. Hoewel er hier niet heel veel groenten en fruit verkrijgbaar zijn, letten we er samen op dat we genoeg vitamines binnen krijgen. Vooral Cas beweert dat hij daardoor nog gezonder eet dan in Nederland ;).

Een ander leuk nieuwtje: we hebben de trip naar Santo Antao geboekt! Het eiland wat bekend staat om de hoogte verschillen en de vruchtbare grond door de vulkanische oorsprong. Het moet één van de mooiste eilanden van de eilandengroep zijn. Van 19 tot en met 24 oktober zullen wij daar samen met Marit verblijven. Voordat het zover is besloten we op zondag eerst maar eens ons ‘’eigen’’ eiland te verkennen. Hoewel we hier al ruim 1,5 week verblijven, waren we nog niet veel verder gekomen dan het plaatsje Santa Maria. Noy, een Nederlandse vrouw die hier sinds 2 jaar woont, nam ons samen met een chauffeur en haar vriend als fotograaf mee op pad. In een pick-up truck met open laadbak crosten we het hele eiland over.

We bezochten toeristische trekpleisters als de Buracona met de blue eye en we reden over de vlaktes van het eiland richting Palmeira, een oud havenstadje. Hier ligt het belangrijkste stukje van het eiland: de pier. Omdat het eiland erg afhankelijk is van import zou het zonder de pier alleen beschikking hebben tot vis en zout. Later liepen we door de sloppenwijken van Espargos. Een jongen die daar woonde liet ons het voetbalveldje en zijn huis zien. Het was bijzonder om ook dit deel van Sal te zien, al was het ook behoorlijk confronterend. Toen we even later door de woestijn terug reden stopten we om de fata morgana te zien. Je zou toch echt denken dat er water lag even verderop. Bij een klein winkeltje midden in de woestijn proefden we een lokale likeur, gemaakt van grog. Oef, sterk!! We reden langs de kleine salina’s (zoutmijnen) en dreven een paar uur later in de grote versie. Doordat het water in de grote salina zo’n 27 keer zouter is dan het gewone zeewater werden we letterlijk gedragen door het water. Wat een ervaring! Noy vertelde ons dat vroeger de slaven het zout uit de mijn haalden en verplaatsen naar het nabijgelegen haventje. Zout was vroeger namelijk een groot export product van Kaapverdië, tot de waarde ervan hard kelderde. Nu wordt het vooral gebruikt voor recreatie, eigen gebruik en af en toe een badproduct.

Aan het einde van de toer besloten we nog langs een stukje zee te gaan waar je babyhaaien kon zien zwemmen. We konden ze niet alleen zien, de echte durfallen onder ons raakten ze zelfs aan! Ze waren twee maanden oud en zo’n 50 centimeter lang. Toen we na het stuk terug rijden, moe, zanderig en zout aankwamen bij het appartementencomplex waren we in ieder geval vele ervaringen rijker. We hebben te gekke plekken bezocht en bijzondere mensen ontmoet. Zo kwamen we in de sloppenwijken een 99 jaar oude vrouw tegen, die over 28 dagen 100 zou worden. We gaan in deze drie maanden vast nog een keer terug naar deze plekken!

Tot zover onze ervaringen tot nu toe. Omdat we alle zes regelmatig de vraag krijgen ‘’Je was toch voor een onderzoek naar Kaapverdië vertrokken?’’ zullen we jullie in de volgende blog alle ins en outs van ons onderzoek vertellen en bijpraten over wat we tot nu toe hebben bereikt.

Tot snel!